தராசின் எடைதான் தவறா இருந்தது?
தரையில் வீழ்ந்தது நீதியோ, உண்மையோ?
ஒருவன் சிரிப்புடன் – பொன் மேல் உயர்ந்தான்,
மறுவன் மௌனத்தில் – வாழ்வை
தூய்த்து விட்டான்”
மதிப்பை அளக்கும் நாணயம் தவறினால்,
மனிதத்தை மதிக்கும் உலகம் எங்கே?
கையில் தூய்மை... இதயத்தில் ஒளி,
அவளிடம் இல்லைதான் – பணம் மட்டும்தான்!
தராசின் நீதி எங்கே?
ஒருவன் பொன்னில் நின்றான் – கோழிக்கூட்டம் போல்,
மற்றொவன் கூரையில் – வெறும் தானியமே சுமை.
நீதி என்றால் பணமா இன்று?
அழகு என்றால் ஆடையா மட்டும்?
கால்கள் வேலை பேசும் – கைகளில் காயம்,
ஆனாலும் உள்ளத்தில் சிந்திக்கிறது சாயம்.
நியாயம் எங்கு? நடுவன் தூங்கிறான்,
தராசு கூட இப்போது விற்கப்படுகிறது!
தீங்கு தரும் தராசுகளுக்கு... முடிவுரை
தராசுகள் இன்று உண்மையை அல்ல,
பணத்தின் பாரமே உணர்கிறது.
உழைக்கும் கரங்கள் வாட,
உயரத்தில் நிற்கிறது மாயைச் சிரிப்பு.
நியாயம் மறைந்து நாணயம் மேலெழும்பும் போது,
சமத்துவம் ஒரு ஓவியமாகும் – பேச முடியாத ஓரத்தில்.
ஆனால், உண்மை எப்போதும் ஒளிக்காது…
ஒருநாள் தராசும் திருந்தும்,
மனிதத்தை மதிக்கும் ஒரு காலம் வரும்!
ஒருபக்கம் பொன்கலம் – நாணயங்களின் மலை,
மறுபக்கம் ஒரு தாய் – கையில் தூய்மையின் அலை.
பணம் சொல்கிறது “வாங்கலாம் உலகம்”,
தாய் சிரிக்கிறாள் – “நான் தான் அந்த உலகம்!”
அவளது குரலில் ஆறுதல்,
அவளது வரிகளில் வாழ்வு.
பணம் வீதியில் விலை பேசும்,
தாய் வாசலில் உயிர் கொடுக்கும்!
பணத்தை எடை போடு – அது சத்தமாய் விழும்,
தாயை எடை போடு – உலகமே குனியும்!
தாயின் அன்பு ஒரு தேவே,
அதை வெல்ல முடியாது எந்த நாணயத்தாலும்... ஒருபோதும் இல்லவே!
