Recent Posts21
பொதுப்பகுதி / Re: உண்மையான சில வரிகள்
« Last post by RajKumar on December 28, 2025, 03:42:09 PM »“ஒரு காலம் இருந்தது...”
சைக்கிளிலோ பேருந்திலோ கொண்டுபோய் விடுவது என்ற வழக்கம் இல்லாததால், நாங்கள் நாங்களாகவே பள்ளிக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. எங்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு, அங்கே என்ன நல்லது கெட்டது நடக்குமோ என்று எங்கள் பெற்றோர் ஒருபோதும் கவலைப்பட்டதில்லை...
அவர்கள் எதற்கும் பயந்ததும் இல்லை,
பாஸ் அல்லது ஃபெயில் — அவ்வளவுதான் எங்களுக்குத் தெரியும். சதவிகிதங்களைப் பற்றி எங்களுக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை...
டியூஷனுக்குப் போவதாக ஒப்புக்கொள்வது அவமானமாக இருந்தது, ஏனென்றால் எங்களை முட்டாள்கள் என்று நினைத்துவிடுவார்கள்...
புத்தகங்களில் அரச இலைகளையோ, படிப்பு இலைகளையோ, மயில் இறகுகளையோ வைத்தால் புத்திசாலியாகிவிடுவோம் என்று நம்பினோம்...
துணிப் பைகளில்... தோள்பைகளில்... பிறகு அலுமினியப் பெட்டிகளில்...
எங்கள் புத்தகங்களையும் நோட்டுகளையும் நேர்த்தியாக அடுக்கி வைப்பதில் நாங்கள் வல்லவர்கள்...
ஒவ்வொரு ஆண்டும், புதிய வகுப்பு தொடங்குவதற்கு முன்பு, எங்கள் புத்தகங்களுக்கும் நோட்டுகளுக்கும் பழுப்பு நிறத் தாள் போட்டு அட்டை போடுவோம் — அது ஒரு வருடாந்திர கொண்டாட்டம் அல்லது திருவிழாவிற்குச் சற்றும் குறைவானதல்ல...
ஆண்டு இறுதியில், எங்கள் புத்தகங்களை விற்றுவிட்டு, அடுத்த ஆண்டுக்கு பழைய புத்தகங்களை வாங்குவோம் — ஒருபோதும் வெட்கப்பட்டதில்லை...
ஏனென்றால், அந்த நாட்களில் புத்தகங்களோ பாடத்திட்டமோ ஒவ்வொரு ஆண்டும் மாறவில்லை...
எங்கள் பெற்றோருக்கு எங்கள் படிப்பு ஒரு சுமையாக ஒருபோதும் தோன்றியதில்லை...
ஒரு நண்பனை சைக்கிளின் முன்பக்க கம்பியில் உட்கார வைத்து, இன்னொருவனைப் பின் கேரியரில் உட்கார வைத்து தெருக்களில் சுற்றுவது — அதுதான் எங்கள் அன்றாட வழக்கம்...
இப்படி நாங்கள் எல்லையில்லாமல் சுற்றியிருக்க வேண்டும்...
கால் கட்டைவிரல்களைப் பிடித்துக்கொண்டு நிற்பதோ, காதுகள் சிவக்கும் வரை திருகப்படுவதோ எங்கள் சுயமரியாதையை ஒருபோதும் புண்படுத்தவில்லை... ஏனென்றால், உண்மையாகச் சொல்லப்போனால், சுயமரியாதை என்றால் என்னவென்றே எங்களுக்குத் தெரியாது...
வீட்டிலோ பள்ளியிலோ திட்டு வாங்குவது வாழ்க்கையின் ஒரு சாதாரண பகுதியாக இருந்தது. எங்கு வேண்டுமானாலும், வெறும் கால்களில், மரப்பலகைகளையும் எந்த வகையான பந்தையும் வைத்து கிரிக்கெட் விளையாடிய அந்த ஆனந்தம் எங்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஒன்று...
நாங்கள் ஒருபோதும் பாக்கெட் பணம் கேட்டதில்லை, எங்கள் அப்பாவும் கொடுத்ததில்லை...
அதனால் எங்கள் தேவைகள் மிகச் சிறியதாகவே இருந்தன — வருடத்திற்கு சில முறை காரமான பொரி கலவையோ அல்லது ஒரு டாஃபியோ மிட்டாயோ சாப்பிடுவது ஒரு பெரிய விருந்தாகத் தோன்றும்... அதில் நாங்கள் உண்மையாகவே மகிழ்ச்சியாக இருந்தோம்...
கூட்டுக் குடும்பங்களாக இருந்ததால், சிறிய தேவைகள் பொதுவாக வீட்டில் உள்ள யாராவது ஒருவரால் பூர்த்தி செய்யப்படும்...
தீபாவளியின் போது, பட்டாசு சரங்களை உடைத்து, ஒவ்வொரு பட்டாசாகக் கொளுத்துவது ஒருபோதும் வெட்கமாகத் தோன்றியதில்லை...
'ஐ லவ் யூ' என்று எப்படிச் சொல்வது என்றே எங்களுக்குத் தெரியாததால், எங்கள் பெற்றோரிடம் நாங்கள் அவர்களை எவ்வளவு நேசிக்கிறோம் என்பதை எங்களால் ஒருபோதும் சொல்ல முடிந்ததில்லை...
இன்று, உலகின் எண்ணற்ற அதிர்ச்சிகளையும் ஏளனங்களையும் சந்தித்த பிறகு...
நாங்கள் போராடும் உலகின் ஒரு பகுதிதான்... சிலர் தாங்கள் விரும்பியதைப் பெற்றார்கள், சிலர் பெறவில்லை — யாருக்குத் தெரியும்...
பள்ளி பெஞ்சுகளில் இரண்டு அல்லது மூன்று பேர் அமர்ந்து, அரைக்கால் சட்டையுடன் பள்ளிக்கு வெளியே இருந்த சிறிய மிட்டாய்க் கடையில் நண்பர்களிடமிருந்து தின்பண்டங்களைப் பெற்ற அந்த அன்பை நாங்கள் இன்றும் நினைவில் வைத்திருக்கிறோம்...
அந்த நண்பர்கள் இப்போது எங்கே இருக்கிறார்கள்...
இப்போது நாங்கள் உலகில் எங்கு இருந்தாலும், உண்மை என்னவென்றால், நாங்கள் நிஜ உலகில் வளர்ந்தோம், யதார்த்தத்தை உண்மையாகவே எதிர்கொண்டோம்...
துணிகளில் சுருக்கம் இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்வதும், உறவுகளில் சம்பிரதாயங்களைக் கடைப்பிடிப்பதும் ஒருபோதும் எங்கள் வழக்கம் அல்ல...
காலை மற்றும் இரவு உணவைத் தவிர, செய்தித்தாள்களில் சுற்றப்பட்ட ரொட்டிகளை எங்கள் டிஃபன் பாக்ஸில் எடுத்துச் சென்ற அந்த மகிழ்ச்சி இன்றைய குழந்தைகளுக்குப் புரியாது...
நாங்கள் எங்கள் விதியை குறை கூறவில்லை — நாங்கள் என்ன வாழ்க்கை வாழ்கிறோமோ, அதை மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறோம், இந்த மனப்பான்மை எங்களைத் தொடர்ந்து முன்னேற உதவுகிறது... நாங்கள் வாழ்ந்த எளிமையான வாழ்க்கையை இன்றைய வாழ்க்கையுடன் ஒப்பிடவே முடியாது...
நாங்கள் நல்லவர்களா கெட்டவர்களா என்று எங்களுக்குத் தெரியாது... ஆனால் எங்களுக்கும் ஒரு காலம் இருந்தது...
சைக்கிளிலோ பேருந்திலோ கொண்டுபோய் விடுவது என்ற வழக்கம் இல்லாததால், நாங்கள் நாங்களாகவே பள்ளிக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. எங்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு, அங்கே என்ன நல்லது கெட்டது நடக்குமோ என்று எங்கள் பெற்றோர் ஒருபோதும் கவலைப்பட்டதில்லை...
அவர்கள் எதற்கும் பயந்ததும் இல்லை,
பாஸ் அல்லது ஃபெயில் — அவ்வளவுதான் எங்களுக்குத் தெரியும். சதவிகிதங்களைப் பற்றி எங்களுக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை...
டியூஷனுக்குப் போவதாக ஒப்புக்கொள்வது அவமானமாக இருந்தது, ஏனென்றால் எங்களை முட்டாள்கள் என்று நினைத்துவிடுவார்கள்...
புத்தகங்களில் அரச இலைகளையோ, படிப்பு இலைகளையோ, மயில் இறகுகளையோ வைத்தால் புத்திசாலியாகிவிடுவோம் என்று நம்பினோம்...
துணிப் பைகளில்... தோள்பைகளில்... பிறகு அலுமினியப் பெட்டிகளில்...
எங்கள் புத்தகங்களையும் நோட்டுகளையும் நேர்த்தியாக அடுக்கி வைப்பதில் நாங்கள் வல்லவர்கள்...
ஒவ்வொரு ஆண்டும், புதிய வகுப்பு தொடங்குவதற்கு முன்பு, எங்கள் புத்தகங்களுக்கும் நோட்டுகளுக்கும் பழுப்பு நிறத் தாள் போட்டு அட்டை போடுவோம் — அது ஒரு வருடாந்திர கொண்டாட்டம் அல்லது திருவிழாவிற்குச் சற்றும் குறைவானதல்ல...
ஆண்டு இறுதியில், எங்கள் புத்தகங்களை விற்றுவிட்டு, அடுத்த ஆண்டுக்கு பழைய புத்தகங்களை வாங்குவோம் — ஒருபோதும் வெட்கப்பட்டதில்லை...
ஏனென்றால், அந்த நாட்களில் புத்தகங்களோ பாடத்திட்டமோ ஒவ்வொரு ஆண்டும் மாறவில்லை...
எங்கள் பெற்றோருக்கு எங்கள் படிப்பு ஒரு சுமையாக ஒருபோதும் தோன்றியதில்லை...
ஒரு நண்பனை சைக்கிளின் முன்பக்க கம்பியில் உட்கார வைத்து, இன்னொருவனைப் பின் கேரியரில் உட்கார வைத்து தெருக்களில் சுற்றுவது — அதுதான் எங்கள் அன்றாட வழக்கம்...
இப்படி நாங்கள் எல்லையில்லாமல் சுற்றியிருக்க வேண்டும்...
கால் கட்டைவிரல்களைப் பிடித்துக்கொண்டு நிற்பதோ, காதுகள் சிவக்கும் வரை திருகப்படுவதோ எங்கள் சுயமரியாதையை ஒருபோதும் புண்படுத்தவில்லை... ஏனென்றால், உண்மையாகச் சொல்லப்போனால், சுயமரியாதை என்றால் என்னவென்றே எங்களுக்குத் தெரியாது...
வீட்டிலோ பள்ளியிலோ திட்டு வாங்குவது வாழ்க்கையின் ஒரு சாதாரண பகுதியாக இருந்தது. எங்கு வேண்டுமானாலும், வெறும் கால்களில், மரப்பலகைகளையும் எந்த வகையான பந்தையும் வைத்து கிரிக்கெட் விளையாடிய அந்த ஆனந்தம் எங்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஒன்று...
நாங்கள் ஒருபோதும் பாக்கெட் பணம் கேட்டதில்லை, எங்கள் அப்பாவும் கொடுத்ததில்லை...
அதனால் எங்கள் தேவைகள் மிகச் சிறியதாகவே இருந்தன — வருடத்திற்கு சில முறை காரமான பொரி கலவையோ அல்லது ஒரு டாஃபியோ மிட்டாயோ சாப்பிடுவது ஒரு பெரிய விருந்தாகத் தோன்றும்... அதில் நாங்கள் உண்மையாகவே மகிழ்ச்சியாக இருந்தோம்...
கூட்டுக் குடும்பங்களாக இருந்ததால், சிறிய தேவைகள் பொதுவாக வீட்டில் உள்ள யாராவது ஒருவரால் பூர்த்தி செய்யப்படும்...
தீபாவளியின் போது, பட்டாசு சரங்களை உடைத்து, ஒவ்வொரு பட்டாசாகக் கொளுத்துவது ஒருபோதும் வெட்கமாகத் தோன்றியதில்லை...
'ஐ லவ் யூ' என்று எப்படிச் சொல்வது என்றே எங்களுக்குத் தெரியாததால், எங்கள் பெற்றோரிடம் நாங்கள் அவர்களை எவ்வளவு நேசிக்கிறோம் என்பதை எங்களால் ஒருபோதும் சொல்ல முடிந்ததில்லை...
இன்று, உலகின் எண்ணற்ற அதிர்ச்சிகளையும் ஏளனங்களையும் சந்தித்த பிறகு...
நாங்கள் போராடும் உலகின் ஒரு பகுதிதான்... சிலர் தாங்கள் விரும்பியதைப் பெற்றார்கள், சிலர் பெறவில்லை — யாருக்குத் தெரியும்...
பள்ளி பெஞ்சுகளில் இரண்டு அல்லது மூன்று பேர் அமர்ந்து, அரைக்கால் சட்டையுடன் பள்ளிக்கு வெளியே இருந்த சிறிய மிட்டாய்க் கடையில் நண்பர்களிடமிருந்து தின்பண்டங்களைப் பெற்ற அந்த அன்பை நாங்கள் இன்றும் நினைவில் வைத்திருக்கிறோம்...
அந்த நண்பர்கள் இப்போது எங்கே இருக்கிறார்கள்...
இப்போது நாங்கள் உலகில் எங்கு இருந்தாலும், உண்மை என்னவென்றால், நாங்கள் நிஜ உலகில் வளர்ந்தோம், யதார்த்தத்தை உண்மையாகவே எதிர்கொண்டோம்...
துணிகளில் சுருக்கம் இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்வதும், உறவுகளில் சம்பிரதாயங்களைக் கடைப்பிடிப்பதும் ஒருபோதும் எங்கள் வழக்கம் அல்ல...
காலை மற்றும் இரவு உணவைத் தவிர, செய்தித்தாள்களில் சுற்றப்பட்ட ரொட்டிகளை எங்கள் டிஃபன் பாக்ஸில் எடுத்துச் சென்ற அந்த மகிழ்ச்சி இன்றைய குழந்தைகளுக்குப் புரியாது...
நாங்கள் எங்கள் விதியை குறை கூறவில்லை — நாங்கள் என்ன வாழ்க்கை வாழ்கிறோமோ, அதை மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறோம், இந்த மனப்பான்மை எங்களைத் தொடர்ந்து முன்னேற உதவுகிறது... நாங்கள் வாழ்ந்த எளிமையான வாழ்க்கையை இன்றைய வாழ்க்கையுடன் ஒப்பிடவே முடியாது...
நாங்கள் நல்லவர்களா கெட்டவர்களா என்று எங்களுக்குத் தெரியாது... ஆனால் எங்களுக்கும் ஒரு காலம் இருந்தது...
